De leegte weer vol

Het thuiswerken daagt me uit en ik zoek naar nieuwe manieren om voor mezelf te zorgen. Daarom ben ik sinds kort gestart met mediteren. Voordat de (werk)dag begint zit ik 15 tot 20 minuten op mijn kussen. Ik experimenteer nog met de vorm, maar dit voelt al best goed.

Deze ochtend mediteer ik ook. Met een begeleide meditatie richt ik me op mijn ademhaling en ontspan mijn lijf. Richting het einde leidt de stem mijn handen naar mijn hart. Ik plaats beide op mijn borst en stuur mijn aandacht naar binnen. Ik adem diep in en uit. Adem in en uit. Adem in en uit. Mijn longen vol zuurstof. En mijn hart vol liefde.

Dan knaagt er iets. Vanuit mijn buik. En nee, het is geen rammelende honger. Eerdere meditaties gaf ik ook aandacht aan mijn buik. Speciaal dat deel waarin, zo zie ik dat, wonderen kunnen ontstaan. Maar het voelt anders. Mijn eerste neiging is er van weg te gaan.

Twee dagen geleden werd ik ongesteld. Dat betekent in onze wereld dat er geen wonder(tje) groeit. En ondanks dat ik rationeel wel weet dat ik ook zonder dat een compleet en vol persoon ben, het schudt mijn kern weer even door elkaar.

Ik plaats mijn handen op mijn buik. Onwennig. Het voelt hol en leeg. Als een moeder die haar kind omarmt, adem ik diep in en uit. Adem in en uit. Adem in en uit. Mijn longen vol zuurstof. En mijn buik vol liefde. 

En ook nu, hier aan de keukentafel, schrijf en teken ik de leegte weer vol.