Één keer raak

Na lang proberen en vele negatieve testen was het raak! Precies 1 jaar geleden, 23 oktober 2019, hadden we een positieve zwangerschapstest. Één keer eerder, in november 2017, waren we al zwanger geworden. Na meer dan een jaar proberen en net een afspraak bij de huisarts te hebben ingepland, was daar toen die eerste positieve test. Helaas eindigde dit meteen de volgende dag al in een vroege miskraam en kreeg ik de periode daarop dusdanige complicaties dat het vermoedelijk een buitenbaarmoederlijke zwangerschap was.

Ervan uitgaande dat ik gewoon zwanger kon worden - het bewijs had ik - probeerden we het weer braaf. Anderhalf jaar lang en zonder resultaat. En tot mijn grote verbazing bleek halverwege 2019 bij de fertiliteitsarts dat ik niet zomaar niet zwanger werd. Ik kreeg de diagnose PCOS. Kortgezegd betekent dit dat ik (bijna) geen eisprong heb. Ik wist wel dat ik soms erg lange cycli had, maar aangezien ik elke keer weer ongesteld werd zocht ik er niks achter. En ik had al helemaal niet de link gelegd met mindere of onvruchtbaarheid. Blij waren we wel dat we nu wisten dat er iets en wat er aan de hand was. En dat hier “makkelijk” iets aan te doen was. 

En zo bleek ook. Want na twee maanden het medicijn Clomid geslikt te hebben - een medicijn dat de eisprong “opwekt” (het ligt wat genuanceerder) - was het raak! En alsof het zien van een positieve zwangerschapstest niet bijzonder genoeg was, maakten de omstandigheden dit nog intenser. Want daar zaten we, op de zwart witte tegels in één van de kamers van ons huis in Bandung. Een week geleden waren we in Indonesië aangekomen. Afiel's vader was net overleden, hier, in deze kamer. Meerdere testen voor ons op de grond.

Hoe bitterzoet, om juist nu de familie te vertellen dat ze (eindelijk) hun eerste kleinkind en neefje of nichtje kunnen verwachten. Troostend en uplifting, als een lichtpuntje in alles wat zo donker is. En ook zo verdrietig dat Afiel’s vader dit (nieuws) net niet meemaken mocht. Na twee weken in Indonesië vloog ik alleen terug en liet Afiel achter, om in alle rust bij zijn familie dit verlies te kunnen verwerken. Dat ik Afiel anderhalve maand later op moest bellen en vertellen dat er waarschijnlijk iets helemaal niet goed was met ons kindje, vond ik misschien nog wel het zwaarste van alles. 

Ik zie mezelf en mijn moeder daar nog staan, verdwaasd en ontredderd buiten in de straat van de verloskundigenpraktijk. Die middag en avond zat ik als een zombie en met een voortdurende stroom van tranen over mijn wangen stil op de bank. Mijn moeder gelukkig vertrouwd naast me. En naast mijn eigen gebroken hart, brak mijn hart voor Afiel, die al zo lang en zo graag kinderen wil en die nu in deze tijd van rouw zijn lichtpuntje verdwijnen zag.

Een jaar geleden. Een ander medicijn en weer wat negatieve testen verder. We blijven positief. Hoop is alles. Het hoeft maar één keer raak.