Afdruk in ons hart

Vandaag is het de laatste dag van januari, de eerste maand van dit nieuwe jaar. In lijn met de oproepen afgelopen december om te reflecteren op 2019 en na te denken over doelen voor 2020, lees ik nu op social media berichten over het einde van deze maand. Begin januari, 2 januari om precies te zijn, de eerste donderdag van het jaar, lieten we ons lieve kleine zoontje na 16 weken in mijn buik dood ter wereld komen. Een intens begin van het nieuwe jaar, waarbij ik enkel in het moment kon leven en me een tijdje in een bubbel waande. Deze maand zal na vandaag nooit meer terugkomen, maar hij zal voor ons voor altijd van betekenis zijn.  

Vandaag kijk ik terug op die roerige, enerverende en bijzondere maand. Een maand met ups en downs; met soms tranen en confrontaties, vol liefde en dankbaarheid. En verwarmd en gesteund hebben we ons gevoeld door de reacties op ons nieuws en mijn blog. Met woorden die door het scherm of papier heen bij ons binnenkwamen, rechtstreeks in het hart. Ik kan niet beschrijven hoeveel steun dit ons gegeven heeft en nog steeds geeft. De herinneringen aan deze levensgebeurtenis proeven mede daardoor vooral zoet. Gezegend zijn wij ook met een dankbare mind. Deze dierbare gipsen voetafdrukjes van ons kleintje, zijn voor ons een tastbare herinnering die helpt in het koesteren.

Veel mensen vragen me (gelukkig) nog regelmatig hoe het met mij en ons gaat. De eerste week heb ik in een bubbel geleefd, in de vertrouwde omgeving van mijn ouders terwijl manlief nog in Indonesië was. Met potjes Rummikub met mijn moeder en uitstapjes naar de supermarkt als de enige welkome afleiding, nog even heel dichtbij ons net begraven kindje. Na een kleine week voelde ik mijn vizier meer opengaan en begon het gewone leven me weer te interesseren. Mijn nieuwe uitdagende baan bij de gemeente Utrecht, begon mijn verbeelding en enthousiasme aan te wakkeren. En ik voelde dat Utrecht en mijn vrienden - of eigenlijk vooral vriendinnen - me weer een stapje verder zouden kunnen brengen. Het telefoontje van de klinisch geneticus met het nieuws dat deze afwijking simpelweg een delingsfout was geweest en geen erfelijke oorzaak bleek te hebben, was goed nieuws waar ik ergens niet op rekende. Dat deze ervaring het zwanger worden hierna tot een meer beladen besluit en onzeker proces maakt, blijft.

Spannend vond ik het wel om weer het normale leven in te stappen, en als het ware ook een periode af te sluiten waarin ons kleintje zo aanwezig was. Gelukkig kon ik rustig aan beginnen bij mijn nieuwe baan en gaf dit ook de nodige nieuwe input en focus. Daarnaast hielp en helpt het delen van mijn gevoelens en ervaringen me in het verwerkingsproces, met mensen die ik al jaren ken maar ook met mensen die ik nog maar net heb ontmoet. Die persoonlijke connecties kunnen en mogen maken, of het nu is via een paar oprechte woorden, een knuffel of een luisterend oor, het vervult me ten diepste. De verhalen die ik mocht horen van mensen die niet vanzelfsprekend zwanger raakten en te maken kregen met verlies en verdriet, hebben me bovendien geraakt en gesteund.

Zoals ik al eerder schreef, is de tijd en ervaring die we hebben mogen hebben met ons kleintje het allergrootste cadeau. Maar ook de hartverwarmende steun die wij na dit verlies hebben mogen ontvangen, voelt (opr)echt als een gift. Net als deze kleine voetjes, laat dit voor altijd een afdruk achter in ons hart.